Gdzie jest moja rewolucja?! – Pyta słowami Marii Sadowskiej Piotr Sieńko. Autor bierze na warsztat kobiece pisarstwo emancypacyjne – i na tej kanwie analizuje dotychczas nie omawiane szeroko utwory polskich artystek, które, idąc tropem Virginii Woolf i jej Własnego pokoju, umieszcza pod egidą “Własnej piosenki”.

Za szczególnie cenne uważam wskazanie emancypacji, rewolucji, pisania, ciała i herstorii jako głównych osi […]. Jesteśmy tu jak na karuzeli,
przenoszeni lekko, ale też precyzyjnie i kompetentnie, między klasycznymi i awangardowymi pojęciami krytyki literackiej, gdzie zwłaszcza “herstoria” i “arachnologia” analizowane są szeroko i bardzo przekonująco.
— dr hab. Ewa Majewska, prof. SWPS

Wybrałem teksty znane szerokiej publiczności, stanowiące dorobek takich artystek jak choćby Maria Sadowska, Ewa Farna, Natalia Przybysz, a także inne, niebędące wysokonakładowymi produkcjami, jak kompozycje Gangu Śródmieście, Żelaznych Wagin czy WRR. Cementuje je kwestia fundamentalna: mają one charakter emancypacyjny i do tego właśnie postaram się przekonać czytelników.